Ο όρος «ψύξη» ως ορθοπεδική διάγνωση για τους πόνους που εξηγούμε παρακάτω δεν υφίστανται. Χρησιμοποιείται παρόλα αυτά κατά κόρον ως κλινική περιγραφή συμπτωμάτων όπως δυσκινησία και πόνος. Η σωστή χρησιμοποίηση του συγκεκριμένου κλινικού όρου βρίσκει εφαρμογή στην περίπτωση όπου ένας οργανισμός δεν μπορεί να προσαρμοστεί το ίδιο σύντομα και σωστά, σε σχέση με κάποιον άλλον, στις αλλαγές της θερμοκρασίας.
Πολλοί ασθενείς παραπονούνται για πόνους στη μέση, στον αυχένα και στους ώμους αλλά και σε άλλες ανατομικές περιοχές, που εμφανίζονται με την απότομη αλλαγή της θερμοκρασίας και με την έκθεσή τους στην υγρασία. Σε αυτό το σημείο θα ήταν σημαντικό να αναρωτηθούμε αν ο καθένας μας ξεχωριστά προσέχει το σώμα του. «Ασκήστε;» «Αν, ναι, πόσο συχνά;» «Ασκήστε έχοντας συμβουλευτεί κάποιον ειδικό;» «Σέβεστε τις ενοχλήσεις που εμφανίζονται στο σώμα σας καθημερινά;» «Αφήνετε στο σώμα σας τον απαραίτητο χρόνο ξεκούρασης προκειμένου να ενεργοποιηθούν οι μηχανισμοί αυτοΐασης μετά από πολύωρη εργασία ή και άσκηση;»
Τα παραπάνω είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα που θα πρέπει να απαντήσουμε προτού κατηγορήσουμε τις πιθανές αλλαγές του καιρού για τους πόνους που εμφανίζει το σώμα μας. Πράγματι, έρευνες έχουν αποδείξει πως για παράδειγμα σε ασθενείς με αρθριτικές αλλοιώσεις επηρεάζεται η ένταση του πόνου με τις συχνές αλλαγές των καιρικών συνθηκών (Brennan SA και άλλοι, 2011). Η συστηματική ανάλυση του Smedslud G και του Ηagen KB στο “European Journal of Pain” τον Ιανουάριο του 2011 καταδεικνύει την πολυπλοκότητα του θέματος. Δεν βρέθηκε συγκεκριμένος μηχανισμός ή τρόπος επίδρασης στον πόνο σε συνάρτηση με τις καιρικές αλλαγές.
Παρόλα αυτά η παραδοχή κάποιων ασθενών για πόνους, που σχετίζονται με τις αλλαγές θερμοκρασίας δε θα πρέπει να απορριφθούν κατά την κλινική περίθαλψη. Η κλινική μας εμπειρία με χρόνια αλλά και οξεία ορθοπεδικά περιστατικά καταδεικνύει πως όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά. Μία κλινική εικόνα πόνου, που συνδυάζεται με τις αλλαγές των καιρικών συνθηκών φαίνεται πως ακολουθείται από κάποιο ιστορικό μηχανισμού τραυματισμού ή υπέρχρησης. Οι απότομες αλλαγές στη θερμοκρασία, μέσω του μυϊκού σπασμού, που μπορεί να προκαλέσουν, αλλά και της επίδρασης του βαρομετρικού στα επίπεδα του αζώτου, που υπάρχει στις αρθρώσεις μας, είναι ικανές να φέρουν το πρόβλημα στην επιφάνεια αλλά ΌΧΙ να το προκαλέσουν.
Η ικανότητα του καθενός να προσαρμόζεται στις αλλαγές των περιβαλλοντικών συνθηκών διαφέρει. και εξαρτάται από τον ομοιοστατικό μηχανισμό του σωματος μας. Αυτός ο μηχανισμός καθορίζει τις διαδικασίες, που θα μπορέσουν να κρατήσουν το σώμα μας ανεπηρέαστο από τις οποιεσδήποτε περιβαλλοντικές αλλαγές. Στη περίπτωση όμως που δεν είναι σε θέση να λειτουργήσει σωστά, πολλά ήδη υπάρχοντα προβλήματα πιθανόν να έρθουν στην επιφάνεια.
